غزل

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

عندلیبان‌! گل سوری به چمن کرد ورود
بهر شاباش قدومش همه فریاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
برده در باغ و به یاد مٓنش آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
فکر ویران شدن خانهٔ صیاد کنید

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب
یاد پروانهٔ هستی‌ شده بر باد کنید

بیستون بر سر راه است مباد از شیرین
خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه
ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانهٔ موری ویران
خانهٔ خویش محالست که آباد کنید

« ملک الشعرای بهار »