غزلي از خواجه حافظ شيرازي

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

که تاب من به جهان طره فلانی داد

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب

به مومیایی لطف توام نشانی داد

  تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

          که دست دادش و یاری ناتوانی داد

           برو معالجه خود کن ای نصیحتگو

         شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد

           گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت

            دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد